به گزارش خبرنگار مذهبی پایگاه ستارگان به نقل از ایکنا، نامگذاری هفته‌ای به نام هفته وحدت به ابتکار جمهوری اسلامی ایران بی‌شک حرکت ارزنده‌ای در راستای جلب توجه و همراهی امت اسلامی بوده است. این ایام بهانه‌ای‌ است که بر تحکیم وحدت بین شیعه و سنی تأکید کرده و نقاط ضعف و قوت  همبستگی و یکدلی بین همه مذاهب اسلامی را برشماریم.

در همین رابطه سید محمدعلی بحرالعلوم، پژوهشگر و استاد حوزه علمیه در نجف در گفت‌وگو با ایکنا تصریح کرد: مسلمانان در گوشه و کنار جهان به‌ویژه در منطقه‌ای که زندگی می‌کنیم یعنی خاورمیانه که شامل کشورهای عربی و اسلامی است در قرون اخیر دچار ضعف شدید شدند. عدم استفاده از منابع اصلی دین، منجر به عقب‌ماندگی و عدم پیشرفت مسلمانان شده و درگیری‌هایی که بین کشورها و ملت‌های اسلامی رخ داد باعث تضعیف آنها شده است.

عوامل داخلی و خارجی تضعیف امت اسلامی

وی افزود: این ضعف، نتیجه عوامل خارجی و داخلی است. عوامل خارجی مانند دولت‌های بزرگ استعماری که بر کشورهای اسلامی سلطه دارند و عوامل داخلی، شامل ضعف واضح علمی جوامع اسلامی و دولت‌های حاکم بر کشورهای اسلامی در طول قرون گذشته یعنی در طول سده‌های گذشته است که ما گرفتار حکومت‌های ضد علم، ضد پیشرفت و ضد تمسک حقیقی به اسلام بوده‌ایم. این امر منجر به ضعف توان اجتماعی، اساسی، عقیدتی و علمی این کشورها شد.

بحرالعلوم تصریح کرد: همچنین برنامه‌های استعمار و سلطه قدرت‌های بزرگ بر مناطق اسلامی که ثروت‌های مادی بسیاری دارد و این‌که همه جهان به این ثروت‌ها و مناطق چشم دارند عامل دیگر عقب‌ماندگی است. ضعف این کشورها که دو سه قرن به طول انجامیده منجر به تکه تکه شدن آن‌ها شد و عدم وجود توان واقعی برای بهره بردن از دین اسلام این جوامع را تضعیف کرده است. اسلام دینی است که مردم را به پیشرفت و رشد فرا می‌خواند و به رشد نفس انسانی دعوت می‌کند که خداوند سبحانه و تعالی به آن امر کرده است اما متأسفانه دولت‌های اسلامی در طول قرون گذشته به حاکمیت این ارزش‌ها و وحدت جوامع اقدام نکردند و تفرقه در امت اسلام باعث عقب‌افتادگی آن طی سال‌ها و قرون گذشته شده است.

لزوم افزایش شناخت مذاهب از یکدیگر

حجت‌الاسلام بحرالعلوم ادامه داد: در واقع باید ببینیم به تقریب بین مذاهب چگونه نگاه می‌کنیم. ۱۰۰ سال قبل مشکل اصلی، ناآگاهی نسبت به مذاهب به‌ویژه نسبت به امامیه بود. یعنی علمای اهل سنت و دیگر مذاهب از بسیاری از اصول و مبانی مذهب امامیه اطلاع نداشتند. از این رو علمای شیعه از دهه پنجاه قرن گذشته دست به انتشار وسیع آثار شیعی زدند. مرحوم آیت الله بروجردی و مرحوم سید حکیم در دهه ۵۰ و ۶۰ قرن گذشته به انتشار کتاب‌های مذهب امامیه و فقه آن اقدام کردند.